Eenmaal veilig aangekomen op het strand nemen we 2 brommertjes richting Pure Likoma. Dat is een relatief nieuwe lodge opgericht door Andrew, een Brit die 30 jaar geleden in Likoma aanspoelde en er tegelijkertijd een backpacker (Mango Drift) én een van de meest upmarket lodges van Malawi (Kaya Mawa) uit de grond stampte. Na de verkoop van beide plekken, een verblijf van enkele jaren in Kaapstad en 3 kinderen en een scheiding later, kwam hij terug naar Likoma om te bezinnen door 6 maand lang te kamperen en bomen te planten op een stuk grond dat hij nog bezat. Daar rijpte het idee om opnieuw te beginnen. Zonder compromissen, zonder website of marketing en zonder vaste prijzen. Daarbij kon hij terugvallen op 30 jaar ervaring in zelfbouw en een groot netwerk van lokale leveranciers. Hij koos voor gerecupereerde materialen van de lokale vissers, organische groenten en fruit uit de tuin en hij liet (6 maanden lang) een rotsachtig schiereiland ophogen met zand door een groep zingende vrouwen van het lokale gospelkoor. Het resultaat is één van de mooiste plekken waar wij ooit zijn geweest.
We kregen de tip van de Boon familie. Een Nederlands gezin die een gelijkaardige reis maken waarmee we af en toe tips uitwisselen. Ze hadden 2 maand de plek gerund omdat, op het moment dat ze daar toevallig waren, Andrew zijn vader onverwacht was overleden waardoor hij voor een tijdje terug naar England moest. In ruil voor een verlengd verblijf in de fenomenaal mooie eigen woning van Andrew, leek dat voor iedereen (helemaal terecht) een goed idee.
We contacteerde Andrew met de vraag of we bij hem konden verblijven, met de bedenking dat we dachten dat we dat misschien niet konden betalen. “Kom gewoon af en we maken wel een plan”. Eenmaal aangekomen blijken we (weer) de enige gasten op de kleinschalige plek (5 kamers) die toevallig de hele week voordien volgeboekt was. We mogen blijven aan een stevige korting op voorwaarde dat we (samen met Andrew) 3x per dag eten wat de pot schaft. Dubbele win voor ons.
De volgende dagen doen we het rustig aan: veel zwemmen, snorkelen, (voor school) werken, boa (een lokaal bordspel), joggen… We sluiten de avonden af met een vuur en een dubbele gin tonic. We leren de barman Asanti beter kennen. Hij volgde een cursus permacultuur (deels betaald door de Boon familie) en kreeg een groot stuk grond toegewezen van Andrew waar hij al die principes mag/moet testen (aangevuld met enkele bedden Marihuana). We leren de kok William kennen, wiens vrouw op het vaste land net bevallen is van hun 4e kind dat hij pas terug kan zien als er (eindelijk) even helemaal geen gasten meer zijn (na ons). En we leren Andrew kennen als een vat vol energie en levenservaringen. Hij vertelt over de ontelbare initiatieven op het eiland, het ene al meer succesvol dan het andere. Zo plantte hij ooit mangobomen langs de kilometerslange route tussen Pure Likoma en Mango beach (met als lange termijn plan om daar één schaduwrijke laan van te maken) waardoor de dorpelingen de oude grote mangobomen langs het traject begonnen te kappen (omdat er toch nieuwe aangeplant waren…). De verkoop van Kaya Mawa was dan weer een succes. De overnemer; met diepe zakken én de juiste visie stelt ondertussen rechtstreeks 250 gezinnen te werk en hield hen ondanks de corona crisis zo goed als allemaal aan boord in een 50% regime. Iets wat Andrew zelf nooit had kunnen volhouden.
We wandelen ook een dag rond een groot deel van het eiland (de omtrek is maar 25km), langs enkele van de 12 dorpen. Langs ontelbare kleine en gigantische baobab bomen, kleinschalige landbouw, vissersdorpen en (steeds zeldzamere) ongebruikte stukken natuur. We zien vooral véél kinderen en ervaren ook hier de uitdagingen waar Malawi voor staat: ontbossing, bevolkingsexplosie, overbevissing, wéér een begrafenis van iemand relatief jong (HIV), … En toch heeft het iets magisch. Alles zo dicht bij elkaar, in een prachtig landschap, zonder auto’s en iedereen zo ontzettend vriendelijk. Recent werd door de chinezen bovendien een reusachtige zonne-installatie geplaatst die het (off grid) eiland het grootste deel van het jaar van zijn diesel generatoren verlost. We springen nog snel naakt in het meer, lopen langs de – compleet absurde – kathedraal in Engelse stijl en nemen 2 brommertjes terug. ‘S avonds genieten we (weeral) van een geweldige maaltijd en de honderden vuurvliegjes in de bomen naast het strand.
Wanneer we 5 dagen later vertrekken, brengt Andrew ons, samen met de 3 honden, met zijn boot rechtstreeks naar de Ilala Ferry. We nemen afscheid van een bijzondere plek en van bijzondere mensen. Het lijkt alsof we hier bijzonder lang zijn geweest en ook nog terug zullen komen.
Deze keer nemen we de Ilala overdag. Maar dat maakte voor de dronkaards aan de bar, niet zo veel verschil. We komen in de avond aan in Nkata Bay, overnachten functioneel in een hotel aan de piepkleine haven en rijden de volgende dag terug naar Lilongwe. Daar testen we – 10 dagen na de vorige keer – eindelijk alle 4 negatief en na weer 2 erg gezellige dagen bij Mujo en Joachim laten we – deze keer voor echt – Malawi achter ons. Het is een land dat ons ook deze keer erg geraakt heeft. Door haar diversiteit, haar uitdagingen en schoonheid maar vooral door de ongelooflijk vriendelijke mensen.
“Hey! You! I want to be your friend!”
Vrouwelijke agente aan de road block, wijzende naar Marjan
Malawi – we’ll be back!
1 Comment