Mount Mulanje

Na 3.5u grensformaliteiten afhandelen komen we Malawi binnen langs het Zuiden (Mwanza).

• Een covid papier invullen met al je gegevens (x4 personen telkens in 2 exemplaren).
• Vaccinatie paspoort laten goedkeuren
• Een covid stempel gaan halen voor je negatieve test (die effectief via QR gecontroleerd wordt)
• In een bureau gaan wachten omdat het netwerk plat ligt dat je E-visum moet uitlezen met al de gegevens die we vooraf invulden (x4 personen)
• Na enkele vruchteloze telefoons alsnog opnieuw alle E-visum gegevens invullen op een normaal Visum papier (x4 personen)
• Eventjes wachten op de ‘chicken wings ochtend pauze’ van de administratie.
• Een temporary import permit aanvragen voor de auto + Road Taks en Carbon Taks betalen. Het ene te betalen in dollar, het andere in Kwatcha
• Overgebleven Mozambikaans geld en Amerikaans dollars wisselen met de lokale traders die door de sterke inflatie 900 Kwatcha betalen per dollar terwijl de officiële koers maar 810 is.
• Een ‘third party insurance’ voor de auto regelen
• 2 nieuwe SIM kaarten activeren en opladen met 25 kraskaarten twv 1 euro.

Eenmaal voorbij de frustratie van de formaliteiten zijn we blij dat we in Malawi zijn en vergeten we niet dat het voor iemand van Malawi nog veel moeilijker, of onmogelijk, is om in België binnen te geraken…

Wanneer we doorrijden naar Mount Mulanje valt onderweg meteen de droogte op. We herinneren ons Malawi als een ontzettend groen land maar het regenseizoen laat dit jaar helaas opnieuw tergend lang op zich wachten. Aan de voet van Mount Mulanje kamperen bij Afrika Wild Truck, een camping en bnb van een Italiaans koppel tussen de Britse theeplantages. Ze hebben ook een heerlijk restaurant waar we de eerste Negroni van de reis drinken.

De volgende morgen trekken we met onze gids Comestar 3 dagen de bergen in om de Ruo Loop te wandelen. We bereiken het startpunt van de wandeling na een korte maar wondermooie rit door de gigantische theeplantages waar honderden mensen aan het werk zijn met grote manden op de ruggen, kleine dorpen afgewisseld worden met grote waterreservoirs met lelies, tussen de theeplantages en langs de irrigatiekanalen ananassen, mais, mango’s groeien.

• 

• 

De eerste dag is al meteen bijzonder zwaar met een korte maar zeer stijle (1000 hoogtemeters) en ontzettend warme wandeling waarin we ons helemaal te pletter zweten. Gelukkig is er naast de gids ook nog een porter mee (zijn broer) die ons helpt om de slaapzakken en al het eten voor 3 dagen mee de berg op te krijgen. We lopen eerst nog een stuk door de theeplantages, doorkruisen een stuk evergreen regenwoud om langs een spectaculaire waterval tot aan de eerste berghut te komen (Madzeka Hut) waar het eindelijk – voor het eerste in enkele weken – zowaar zelfs een beetje fris is. In elke hut woont een care taker die verantwoordelijk is om vuur te maken, water te voorzien en zelfs – of we dat nu willen of niet – de afwas te doen. De basic hutten voelen dan ook aan als een enorme luxe. We wassen ons in de bergrivier, koken een eenvoudige maaltijd, genieten van de koele temperaturen aan een vuur en kruipen kort na de zonsondergang in onze beddenbakken.

• 

• 

• 

• 

De tweede dag is een langere wandeling met minder hoogtemeters (500m) door het bergmassief. We lopen tussen de verschillende toppen, drinken water uit de bergrivieren, zoeken naar vogels en planten met onze gids en luisteren naar zijn geanimeerde verhalen over de verschillende lokale mythes over de bergen en haar spirits. Zo goed als altijd gaat het over ‘spirits’ die straffen of belonen voor het al dan niet respectvol en intelligent omgaan met de bergen en haar gevaren. De verhalen zijn alleen gelaagder en wervender waardoor ze niet alleen mooier maar wss ook effectiever zijn dan de Westerse waarschuwingspanelen in de bergen. We eindigen met een duik in de rivier naast de Minunu Hut en kruipen weer erg vroeg onder de wol.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De laatste dag dalen we terug 1200 hoogtemeters af naar de start, zwemmen we onderweg nog in een bergrivier, lopen we het laatste stuk door een dorp in de theeplantage en stoppen we bij het lokale ziekenhuis om de hechtingen uit Jannes zijn kin te verwijderen. Wanneer we ‘s avonds genieten van onze welverdiende Italiaanse drie gangen menu gaan de hemelsluizen voor 24 uur open. We zien een man achterop een fiets – met een modderstreep tot in de nek van zijn mooie hemd – met de armen open juichend door de modder bollen en genieten mee van de regen omdat we onderweg goed gezien hebben hoe ontzettend noodzakelijk die is. Jannes vraagt: denk je dat dit genoeg regen is zodat de mensen geen honger zullen hebben?

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•