We verblijven in de buurt van Xai-Xai aan een meer (vlakbij de zee) in Nhambavale Lodge, een mooie lodge met kampeeroptie. Ze wordt beheerd door Matthew een jonge Zuid-Afrikaan die deze samen met zijn vader zo’n 1.5 jaar geleden, net in Covid overkocht. Hij woont in Zuid-Afrika, maar komt elke maand minstens een week naar hier om te werken. Wanneer hij in Zuid-Afrika is, bouwt hij samen met zijn vader een rusthuis, runnen ze een farm en hebben ze nog ergens een lodge. Straffe, hardwerkende ondernemer en daarnaast ook heel geïnteresseerd en begaan met zijn gasten. Hij biedt ons al gauw een huisje aan voor dezelfde prijs, komt meermaals per dag eens checken of alles goed gaat en we iets nodig hebben of laat ons een mangosmoothie bezorgen om samen op te drinken.
De eerste dag zijn er nog heel wat gasten omdat ze van hieruit starten voor een vijfdaagse trail run, 5 dagen 42 km per dag. Het zijn mensen van Italie, Zwitserland, Frankrijk, België, mannen en vrouwen en niet meteen de jonge spierbundels die ik zou verwachten. Indrukwekkend dappere bende. Ze zijn vergezeld door een logistiek team, waardoor we Jannes gauw even aan een onderzoek door een Franse dokter kunnen laten onderwerpen omdat hij een stevige hoest had. We zijn weer gerust en zwaaien de renners mee uit aan de start. Daarna zijn we weer alleen in de lodge…
We nemen de tijd aan het meer om te bekomen van de drukte van Maputo en het ‘ruige’ van Kruger (hoge temperaturen, zware onweders, basic kampplekken) en om Jannes te laten uitzieken. We zwemmen in het warme, zachte meer, verkennen het per kano (*), wandelen door het dorp, gaan iets drinken in de volgende eco lodge, werken voor school, wandelen naar de zee en genieten van de zachtere temperaturen op het dek aan het water. We prijzen ons weer ontzettend gelukkig.
(*) Wanneer Jannes en ik erop uittrekken met twee kano’s, peddelen we eerst ver het meer op en merken onderweg al wel dat sturen met deze grote dingen niet gemakkelijk is. Wanneer we aan de overkant besluiten terug te keren, is er een stevige wind opgestoken waardoor er lichte golfjes zijn op het meer. Het wordt nog moeilijker om te sturen en Jannes wordt meteen richting het midden van het meer geblazen. Hij krijgt zich niet gedraaid en als reactie springt hij de boot uit om deze te duwen. Wanneer ook dat niet lukt geraakt hij gefrustreerd en wordt hij bang, dus we besluiten mijn kajak aan te meren en samen terug te keren (Jannes in de boot en ik die erachteraan zwem en de boot rechthoudt). We blijven in de buurt van de kant en maken onze weg door het hoge riet, tussen de paarse waterlelies en de weaver birds maken nestjes boven ons hoofd. Het is uitputtend (voor mij althans) maar wel erg mooi. Wanneer we na 1.5 uur terug aanmeren op de camping en Michiel met deze boot en een touw de andere gaat terughalen, merkt hij meteen dat het zeekano’s zijn die een beweegbare vin hebben en dat je met pedalen net geweldig goed kan sturen met deze boten. Way to go Marjan!
