Aan de voet van de zuidelijke Drakensbergen ligt Underberg, een op het eerste zicht vredig dorpje: groene heuvels, grazend vee en paarden, lanen met hoge bomenrijen, riviertjes die uit de bergen komen met helder water waarvan je zo kan drinken. En dat tegen een achtergrond van dramatische bergtoppen. We gaan naar Khotso, een voormalige backpackers die zichzelf heeft heruitgevonden als Khotso Lodge & Horse Trails. Ze voegden recent ook een prachtige camping toe. Het is ook een schapenboerderij en ze hebben wel 100 paarden waar ze allerlei trails mee doen, tot diep in het het aangrenzende Lesotho. We worden warm verwelkomd door Steve, de 67 jarige eigenaar en fervent >100km trailrunner die meteen trots vertelt dat er op 26 maart 2020 door de regering een lockdown aangekondigd werd en dat ze er op 27 maart in Khotso al een einde aan hadden gemaakt en dat ze een fantastische tijd hadden in het dorp ‘We partied like Rock Stars and no one got sick!’ Een niet zo populaire mening in België maar ergens wel te verstaan in zo’n afgelegen lodge als deze waar geen gasten meer kwamen.
We ontmoeten op onze camping een groepje jonge zorgverleners: kinesisten en ergotherapeuten die in Pondoland werken, oa in de community van de Kraal (zie stukje over de Kraal mensen). Ze deden net als alle zorgverleners in Zuid-Afrika na hun studies verplicht een jaar community service door in een publieke zorginstelling in een andere community te gaan werken. Ze zijn afkomstig uit Kaapstad en kozen er dus voor om aan de andere kant van het land, op het platteland in een klein hutje in iemands tuin zonder elektriciteit en stromend water te gaan wonen en te gaan werken in een ziekenhuis war amper voorzieningen zijn. Na hun jaar beslisten ze om er voor een permanente positie te gaan. Ze vinden het werk super belonend omdat ze goede zorg kunnen verlenen in een publiek ziekenhuis aan mensen die zich dat anders nooit zouden kunnen veroorloven en die daar heel dankbaar voor zijn. Ze leerden leven met 1 ton water, waar ze het ganse droge seizoen mee door moeten. Ze leerden blij zijn als er eens een verse groente in de winkel ligt, euforisch als er een lading eenvoudig medisch materiaal (zoals bv krukken) toekomt en ze leerden omgaan met het gebrek aan activiteiten in een dorp en heel erg genieten van een weekendje weg als het deze. Ze zijn anders dan Dillon niet veroordelend over de communities waar ze werken omdat ze elke dag mooie mensen ontmoeten. Ze vertellen wel dat iedereen dus als blanke in het ziekenhuis werkt, jong is en dat ze vrezen dat iedereen er vroeg of laat uitgeblust van geraakt. Maar op dit moment zien ze er heel gelukkig uit met hun slow life.
We genieten heel erg van de Drakensbergen, we wandelen naar de natuurlijke pool samen met Karoo, één van de honden van de farm, Michiel gaat trailrunnen met de eigenaar, Michiel en Witse gaan vroeg in de ochtend gratis meevliegen met de microlight van de buurman, Witse en ik gaan paardrijden bij zonsondergang, we beklimmen de bergen op zoek naar de sleeping beauty cave. We hebben warme dagen maar ook een dag van 15 graden waarop we soep maken en binnen aan het haardvuur spelletjes spelen.
De laatste avond doen we een braai met Lulu (de Mexicaanse vrouw van Steve), Adrian (de aangenomen Britse zoon), Jordan (een vrijwilligster die er al 2 jaar woont), een Hollandse vrijwilliger die er een maand verblijft en Yam een Israëlische ex- legerofficier die voor hij gaat studeren een jaar rondreist op zijn motorbike. Adrian en Lulu vertellen ons over de gebeurtenissen in mei van dit jaar waarbij hun vredige dorp voor een week totaal onverwacht veranderde in een oorlogsgebied. Na de gevangenisopname van ex-president Zuma jutte het ANC achter de schermen mensen op om te gaan plunderen en onrust te stoken met als doel het land zo uit evenwicht te brengen dat Zuma opnieuw vrij zou komen. Het dorp wist zich op een aantal uur te organiseren om hun SPAR en hun dorp te verdedigen tegen de plunderende aanhangers van de ex-president die natuurlijk ook deel zijn van het dorp en er hun boodschappen doen. Alle boeren van de streek (mannen en vrouwen) trokken met hun wapens (automatische geweren, machetes, wat ze maar konden gebruiken) naar het centrum om een front te vormen en er de wacht te houden, ze blokkeerden de toegangswegen met camions zand en maakten vuren. Beurtrollen worden opgesteld in de komende dagen en via whatsapp gecommuniceerd, soep wordt gekookt en uitgedeeld. De kogels vlogen meermaals over en weer. Underberg wist als één van de weinige dorpen zijn centrum van platbranden te besparen. Lulu en Adrian vertellen het verhaal luchtig en opgewonden, maar het hele gebeuren is voor hen zeker niet verwerkt. Ze zullen altijd ergens in angst leven (zoals dat voordien ook al was) maar de fierheid op hun dorp en de samenhorigheid (blank en zwart vocht samen tegen de plunderaars) lijken wel toegenomen.
Wij luisteren naar alles met verbazing, zijn aangedaan en kijken de volgende dag met andere ogen naar het schilderachtige dorp en hun SPAR. Diezelfde dag vernemen we dat het ANC een historische verkiezingsnederlaag leidt, o.a. door de laatste Zuma affaire en de jarenlange corruptie problemen. Een kantelpunt in deze jonge democratie?
1 Comment