De kraal – De mensen

De kraal backpackers is een omheinde mini oase tussen twee heuvels aan de monding van een rivier. Bij de aankomst is het stormachtig en er blijkt net genoeg plaats voor onze 2 kleine tentjes. Ook hier zijn we, op de eigenaar, 3 vrijwilligers en 3 bezoekers na, de enige gasten. In de gemeenschappelijke open ruimte hangt een rokerige sfeer door een vuur onder een zeilstructuur en de aanwezigen die de ene joint na de anderen roken. Het zou een scene uit Tarantino’s The Hatefull Eight kunnen zijn. De volgende dagen ontdekken we de bijzondere verhalen:

• Een Duitser die in de jaren ’80 emigreerde, nog ooit Agusta legerhelicopters aan Mugabe probeerde verkopen en nu de enige biologische Macadamia nut farm van het land bezit en daarmee naar eigen zeggen goed geld en veel personeelsmiserie mee verdient. 20 joints per dag houden hem recht én paranoied. Als fervent anti vaxer beheerst hij het volledige spectrum van argumenten. Van de complottheorieën waar wij weinig mee hebben tot een levenshouding waar je over zou kunnen discussieren.

"We created this shit, so we should either live with it or die with it."

• Een Zweedse die hier drie jaar geleden belandde, verliefd werd op een land en een man en sindsdien op een mix van toeristenvisa een verblijfsstatuut probeer te regelen.

• De eigenaar die 25 jaar geleden De Kraal opstartte met het idee om van elkaar te leren. Hij van de locals, zij van hem. Een man boordevol ambities: 2 scholen opgestart, ambulance gespeeld toen er nog geen wagens waren, recyclage en permacultuur projecten opgestart, … Bedenk een idee rond duurzame ontwikkeling en hij heeft het opgestart, maar helaas ook erg vaak zien mislukken. Door een frontaal auto-ongeval waar hij vorig jaar mirakuleus levend (maar fysiek en mentaal getekend) uit is gekomen, heeft hij het roken en drinken afgezworen en kiest hij nog meer resoluut voor een humane en gezonde levensstijl. De kraal, als omheinde mini oase, is echter de enige plek waar hij zijn ambities nog op projecteert…

• 

• 

• 

Want in contrast met de fenomenale natuur geeft de socio culturele context ook een minder fraai beeld. Ook hier zien we overal héél veel afval, armoedige huizen en helaas nóg meer alcohol. De meeste mannen die ons onderweg aanspreken zijn stomdronken. Op vrijdag, zaterdag, zondag én op maandag… Zij die hier permanent wonen hebben het opgegeven om het te begrijpen en nog erger, om er iets aan te proberen doen. Het heeft met de traditionele man/ vrouw rolverdeling te maken maar we horen ook vaak dat er in deze regio (Transkei) nog steeds een compensatie verwachtingspatroon leeft (na de apartheid). De streek kent ook heel veel economische migratie naar de grote steden, wat voor veel sociale ontwrichting kan zorgen. We hebben geleerd zelf geen grote oordelen te vellen, maar doen dat dus ook niet wanneer iemand als Dillon dat na 25 jaar wel doet. We beseffen dat we nooit alle kanten van dit verhaal zullen horen en hoe gesegregeerd deze context nog steeds is.

Wanneer we maandagochtend om 9u ‘s ochtends met héél gemengde gevoelens vertrekken, rijden we langs de lokale drankwinkel waar een man met zijn 2 jarig kind op de grond zit met een grote fles bier. Veel succes volgende generatie.