Hoewel we amper zaken hebben voorbereid voor de reis zelf, komt er toch best wat kijken bij zo’n vertrek. Het idee leeft al zo’n 3 jaar, de beslissing werd ongeveer 1.5 jaar geleden genomen en de tickets werden zo’n 9 maand op voorhand geboekt.
Het moeilijkste aan vertrekken, zijn de zaken die je zelf niet in de hand hebt: het geluk hebben dat je zelf en de dichtste mensen rond je gezond blijven (dat is helaas niet gelukt), corona maatregelen, … Het zijn redenen om er niet aan te beginnen of te beseffen dat je het moet doen wanneer het (nog) kan. We kozen voor het tweede.
Het tweede moeilijkste is ‘weg geraken op het werk’. We hebben allebei het geluk dat we al lang en graag op dezelfde plek werken, wat ook maakt dat we er graag zouden kunnen terugkeren :). Marjan kan terugvallen op een systeem van tijdskrediet: ‘zorg voor een kind onder de 8 jaar’, op te nemen ten laatste op de dag dat je jongste kind 8 jaar wordt (dat was vorige week 🙂 ). Ikzelf ben mede-oprichter van Miss Miyagi en moest mijn afwezigheid dus vooral zelf (samen met het team) georganiseerd krijgen.
Eens dat gelukt is, zijn er een paar belangrijke milestones:
- Genoeg geld gespaard hebben.
- Eigen huis verhuurd krijgen – anders zou het financieel niet lukken.
- Op voorhand ter plaatse een auto kopen – om véél tijd te winnen.
- Een akkoord voor ‘thuisonderwijs’ + afspraken met de school.
Verder zijn het vooral praktische zaken die eigenlijk niet zo hard verschillen van een gewone reis:
- Tickets: goedkoop dankzij Corona (550 euro pp) mét onverwachts 40 kg bagage pp (bij gebrek aan medepassagiers?)
- Visa: binnen de gekozen landen moeten we (denken we) op voorhand geen visa aanvragen.
- Administratie: geldige paspoorten, een deftige reisverzekering, internationaal rijbewijs, gsm contracten on hold zetten, …
- Gezondheid: reisvaccinaties updaten, advies tropisch instituut, medicatie (malaria) aankopen, …
- Financiën: een nieuwe (goedkopere) internationale bank / visakaart (Revolut)
Qua aankopen hebben we geprobeerd ons niet te laten verleiden tot de aankoop van allerlei nieuwe, gespecialiseerde dingen, maar het maximaal te doen met de kleren, het kampeergerief en de technologie die we al hadden. Toch hebben we de uitzet strategisch nog wat uitgebreid:
- Een 2e goede verrekijker. Eén lijkt wat weinig voor een gezin wanneer dat zeldzame luipaard net voorbij loopt…
- 2 extra dikke opblaasbare matjes om 5 maand kamperen vol te houden. (Thermarest Trail Pro)
- Een drone (Dji Mini 2)
- Een stevige laptop voor telewerk (Lenovo thinkbook) én onze eerste tablet (Samsung Tab S7) voor ‘thuisonderwijs’.
- Een deftige rugzak voor het fotomateriaal. (Lowepro Protactic)
Eens dat allemaal in orde is, rest alleen nog de grote kuis in eigen huis. Daarbij hebben we onmiddellijk ook allerlei openstaande zaken in orde gemaakt waar we later nog plezier aan gaan beleven:
- Eindelijk wifi in heel het huis én de tuin (voor de huurders).
- Eindelijk alle staande of liggende fotokaders en kunstwerken opgehangen.
- 2 volle Berlingo’s naar het Spit en 2 volle Berlingo’s naar het stort. Alleen al daarom zou iemand eens lang op reis moeten vertrekken: om terug te kunnen komen in een huis met lege kasten 🙂
En last but not least, zonder te weten of we het heel vaak zullen gebruiken: het opzetten van een simpele reisblog zonder enige kennis van (of interesse in) de werking van het wereldwijde web.
