Vanuit de Hoada campsite wilden we initieel doorsteken naar Swakopmund, maar door de hevige regens van de afgelopen weken blijken enkele bruggen weggespoeld en wegen afgesloten. Omdat ik de komende dagen eigenlijk ook best redelijk intensief zou moeten werken, besluiten we om een kortere route te nemen in de richting van Windhoek en enkele dagen te verblijven in een kunstenaarsresidentie in Omaruro waar ik zelfs het geluk heb om een laptop te lenen ter vervanging van mijn flippende geval. Onderweg worden we weer getrakteerd op spectaculaire landschappen en bedenken we dat het misschien de laatste keer is dat we in het midden van een autostrade kunnen plassen.
We krijgen een mooi kamer voor 2 met een gezellig koertje, aansluitend op een mooie binnentuin vol planten, kunstwerken en een zwembad. Jannes en Witse slapen in de daktent. Ik kan er lekker lang en efficiënt doorwerken en Marjan en de kinderen nemen vooral de tijd om te lezen, schoolwerk te maken en wat mensen op te bellen.
We trekken ook een dagje naar Erongo Wild voor een heerlijke lunch, een mooie wandeling en een lang gesprek met de aanwezige staf. Er zijn geen gasten en de nieuwe eigenaar (de vorige moest het overdragen bij gebrek aan gasten door covid) stierf enkele maanden geleden aan … Covid. Ze blijven hoopvol maar al snel komt de waslijst aan uitdagingen bovendrijven. Het valt weer op hoe direct de mensen hier getroffen worden door uitdagingen die bij ons steevast gebufferd worden door onze persoonlijke en maatschappelijke reserves en systemen. Ze geven aan hoe blij ze zijn met de regen (in sommige streken de eerste regen in 10 jaar), maar ook hoe moeilijk het was om al het vee te zien sterven. ´Een koe was vorig jaar nog maar 20 euro waard!´ Ze klagen ook over het gebrek aan grond, om te wonen of iets te verbouwen. Een hallucinant gegeven als je weet dat Namibië ongeveer 1,5 keer zo groot is als Frankrijk en minder dan 3 miljoen inwoners telt. Daardoor is het een van de minst dicht bevolkte landen ter wereld met weliswaar grote delen moeilijk te bewerken land. Maar zelfs in die zeer uitgestrekte, ruwe landschappen blijkt een stukje grond kopen – althans voor zwarten – onmogelijk. Het gesprek geeft ook een andere kijk op sommige van de vele private ´conservancies´, die als partnership van verschillende grote – blanke – boerderijen met een hek en bijhorende bewaker meer dan alleen dieren binnen en stropers buiten houden. Het zijn ecologische gated communities die handig de belangen van die eigenaars vrijwaren.
We wandelen nog door een bevreemdend landschap met gigantische granietrotsen en na de welgekomen dip in het zwembad rijden we terug naar ons stekje waar we nog een rondleiding krijgen door het atelier en Witse haar ogen uitkijkt op al die verschillende machines en technieken.
